Opkomst van de neuroleptica

Tot begin jaren 1950 was het therapeutisch arsenaal beperkt en weinig efficiënt. Arbeidstherapie was een zegen voor wie het aankon, maar velen vielen uit de boot. Er waren insulinekuren, electroconvulsietherapie, malariatherapie, badtherapie. Allemaal weinig doeltreffend en, achteraf bekeken, bij gebrek aan beter.

Het antipsychotisch effect van chloorpromazine (Largactil) werd bij toeval ontdekt in 1951. Er werd verder onderzoek naar het effect gedaan, met succes. Vanaf dat moment tot op vandaag heeft de ontwikkeling van psychofarmaca een hoge vlucht genomen. Naast antipsychotica (Largactil, e.a.) werden ook andere ontwikkeld (anxiolitica, anti-epileptica, antidepressiva, lithium, …).

Het ontdekken en verder ontwikkelen van deze medicatie is zeer belangrijk gebleken in de hulpverlening. De patiënt voelt zich beter, is voor zorgverlening beter bereikbaar. Hierdoor krijgen andere therapieën grotere kansen. De strikt asilaire behandeling is niet meer nodig. De patiënt kan zijn plaats in de samenleving behouden en verder ontwikkelen.